پر و پای

«لغت نامه دهخدا»

[پَ رُ] (اِ مرکب، از اتباع) پای و پر. تاب و طاقت و قدرت و توانائی. (برهان) :
که کاوس بی فر و بی پر و پای
نشسته ست بر تخت بی رهنمای.فردوسی.
و در فرهنگها این شعر را نیز به فردوسی نسبت کرده اند :
چو این گون هنرها بجای آورد
دلاور شود پرّ و پای آورد.فردوسی.
پر و پایه.
[پَ رُ یَ / یِ] (اِ مرکب، از اتباع)اساس. بنیان.