پروتوژن

«لغت نامه دهخدا»

[پْرُ / پِ رُ تُ ژِ] (اِخ)(1) نقاش و حجار یونان قدیم. مولد وی به کاریه(2) در حدود 360 ق.م. و وفات در حدود 300 ق.م. او مدتی گمنام و تنگدست در رودس(3)میزیست پس از آنکه کارش اندک رونقی یافت به اثینه رفت و آنجا به نقاشی و حجاری پرداخت. وی بغایت کندکار بود چنانکه معروفترین پردهء نقاشی خود موسوم به یالیسوس(4) را پس از هفت سال بپایان برد.
(1) - Protogene.
(2) - Carie.
(3) - Rhodes.
(4) - Ialysos.