پرهراس

«لغت نامه دهخدا»

[پُ هَ ] (ص مرکب) پرترس. پربیم :
همی بود ازیشان دلش پرهراس
که روزی شوند اندرو ناسپاس.فردوسی.
دبیران برفتند دل پرهراس
ز شبگیر تا شب گذشته سه پاس.فردوسی.
ز دادار گیهان دلم پرهراس
کجا گشته بودم ازو ناسپاس.فردوسی.
به یزدان نباید شدن ناسپاس
دل ناسپاسان بود پرهراس.فردوسی.
ز دیوان هر آنکس که بد ناسپاس
وزیشان دل انجمن پرهراس.فردوسی.
بیامد، به یزدان شده ناسپاس
سری پر ز کین و دلی پرهراس.فردوسی.
از آن رقعه بودی دلش پرهراس
نیایش کنان بود در شب سه پاس.فردوسی.
جهان را ازو بود دل پرهراس
همی داشتندی شب و روز پاس.فردوسی.
ز نوشین روان شد دلش پرهراس
همی رای زد روز و در شب سه پاس.
فردوسی.
پره زدن.
[پَ رَ / رِ / پَرْ رَ / رِ] (مص مرکب) رجوع به پَرَه شود.