پرهوده

«لغت نامه دهخدا»

[پَ دَ / دِ] (ن مف) جامه ای باشد که از تابش آتش رنگ بگرداند و نزدیک سوختن بود. جامهء داغدار شده از تابش آتش. || سخن لغو. سخن بیهوده.
اینستاگرام جدول آنلاین
کانال تلگرام جدول آنلاین

موارد بیشتر