پژاگن

«لغت نامه دهخدا»

[پَ گِ] (ص مرکب) فژاگن. پژوین. ناشسته. آلوده به ریم. پلید. چرکن. زشت. دَنِس:
لطیف و جوانم چو گل در بهار
پژاگن نیم سالخورده نیم.ابوشکور.
و رجوع به فژاگن شود.