پسری کرده

«لغت نامه دهخدا»

[پِ سَ کَ دَ / دِ] (ن مف مرکب) پسرخوانده. دَعیّ: پسر و دختر بر حقیقت آنرا باشد که آنرا اهل و آفریده باشد و پسری کرده آن گیرد که او محتاج باشد. (تفسیر ابوالفتوح رازی ج3 ص34).