پشاپویه

«لغت نامه دهخدا»

[پَ یَ] (اِخ) فشافویه. نام بلوکی در جنوب شرقی طهران. دو بلوک غار و پشاپویه از شمال محدود است به کوه سه پایه و حومهء طهران و کن و از مغرب به شهریار و از جنوب به دریاچهء قم و کویر و از مشرق به ورامین، قسمت شمالی آن موسوم به غار و قسمت جنوبی پشاپویه است. (از جغرافیای سیاسی کیهان ص358). ناحیت فشافویه، و در او سی پاره دیه است. کوشک و علی آباد و کیلین [ ظاهراً کلین ] و جرم و قوج اغاز(1)، معظم قرای آنجاست. (نزهه القلوب حمدالله مستوفی ص54). و هم چنین در ولایت نشابوریه [ ظ. پشاپویه ] و [ در ] شهریار، پشتهء سرخی است در زیر آن پشته غاریست و در آن غار مثال پستانهای شتر آویخته است و ازو قطرات میچکد و در اکثر اوقات آن غار از آن قطرات پرآب است و مردم معلول را مفید است و به تبرک بجایها برند و گویند از برکت امامزاده است که در آن نواحی آسوده است. (نزهه القلوب ص287 از تحفه الغرایب).
(1) - در جغرافیای سیاسی کیهان (ص 349) «قرج آغاز» ضبط شده است.