پشت گردنی

«لغت نامه دهخدا»

[پُ گَ دَ] (اِ مرکب) زخم با کف دست بر قفا. ضربهء با دست به پشت گردن. سیلی که به پشت گردن نوازند. کاج. پی سر. قفا. صَفع. قذل. (منتهی الارب).
- پشت گردنی خوردن؛ قفا خوردن.
-پشت گردنی زدن؛ گردنی زدن. سیلی به پشت گردن زدن. صفع. قذل.