پگه

«لغت نامه دهخدا»

[پَ / پِ گَ] (ق مرکب) مخفف پگاه است که سحر و صبح [زود] باشد. (برهان قاطع):
فریدون پگه کرد سوری چنین
که به زان نبد دیده فغفور چین.
اسدی (گرشاسب نامه نسخهء مؤلف ص319).
تو رو زو ره پوزش من بجوی
که فردا من آیم پگه نزد اوی.
اسدی (ایضاً ص30).
پگه آمد ولیک دیر آمد.سنائی.
کاس می و قول کاسه گر خواه
چون کوس پگه فغان برآورد.خاقانی.
از پگه حمال آورد او چو باد
زود آن صندوق بر پشتش نهاد.مولوی.
گفت قصد کعبه دارم از پگه
گفت هین با خود چه داری زاد راه.مولوی.
||زود:
کالهء معیوب بخریده بدم
شکر کز عیبش پگه واقف شدم.مولوی.
صاحب فرهنگ رشیدی گوید پگاه و پگه اصح به بای تازی است. لکن این گفته ظاهراً براساسی نیست.