آخرزمان

«لغت نامه دهخدا»

[خِ زَ] (اِ مرکب) آخرالزّمان. قسمت واپسین از دوران که بقیامت پیوندد :
خواهم شدن بکوی مغان آستین فشان
زین فتنه ها که دامن آخرزمان گرفت.
حافظ.
از آن زمان که فتنهء چشمت بمن رسید
ایمن ز شر فتنهء آخرزمان شدم.
حافظ.
-پیغمبر آخرالزمان یا آخرزمان؛ رسول خاتم، صلوات اللهعلیه.
-مهدی آخرزمان؛ مهدی موعود علیه السلام.