آخرک

«لغت نامه دهخدا»

[خُ رَ] (اِ مصغر) آخُرِ خُرد. || (اِ مرکب) ترقوه. چنبر گردن. آخُره :
تیغ تو تیز نیست که شد خنک توسنی (کذا)
درخورد او بگردن خصم آخرک بود.
امیرخسرو.