پویه کردن

«لغت نامه دهخدا»

[یَ / یِ کَ دَ] (مص مرکب)رفتن نه نرم و نه بشتاب:
بر طراز آخته پویه کند چون عنکبوت
بر بدستی جای بر جولان کند چون بابزن.
منوچهری.
ط پوییدگی.
[دَ / دِ] (حامص) حالت و چگونگی پوییده. رجوع به پوییده شود.