پهلوان بچه

«لغت نامه دهخدا»

[پَ لَ / لِ بَچْ چَ / چْ چِ] (اِ مرکب) پهلوان زاده. بچهء پهلوان. کودک زورمند. پهلوان خردسال. بچه پهلوان (در تداول مردم قزوین):
یکی پهلوان بچهء شیردل
نماید بدین کودکی چیردل.فردوسی.
پس از باره رودابه آواز داد
که ای پهلوان بچهء گردزاد.فردوسی.
ط ||نوچه.