پهلوئی

«لغت نامه دهخدا»

[پَ] (ص نسبی) منسوب به پهلو، جنبی.جانبی.کناری. ||(اِ) قسمت جنبین دامن:
آنکه پهلو همی زند با من
پهلوئی را نداند از دامن.سنائی.
ط پهلو بپهلو شدن.
[پَ بِ پَ شُ دَ] (مص مرکب) در حال درازکشیدگی از طرفی بطرفی غلطیدن.