پی افشردن

«لغت نامه دهخدا»

[پَ / پِ اَ شُ دَ] (مص مرکب) پایداری کردن. پافشاری کردن. پای فشردن. استقامت ورزیدن. استوار ماندن :
بیاورد لشکر سوی خوار ری
بیاراست لشکر بیفشرد پی.فردوسی.
در ستمکارگی پی افشردند
میگرفتند و خانه میبردند.نظامی.
دگرباره از بخت امیدوار
پی افشرد بر جای خویش استوار.نظامی.
سکندر دران داوری گاه سخت
پی افشرد مانند بیخ درخت.نظامی.