پیچان گشتن

«لغت نامه دهخدا»

[گَ تَ] (مص مرکب)پیچان شدن. پیچان گردیدن. با پیچ و خم شدن. پیچنده گشتن: اقلعط الشعر اقلعطاطاً؛ پیچان گشت موی. (منتهی الارب).
- پیچان گشتن از غمی (تشویشی یا رنجی)؛بی آرام و پرتشویش گردیدن دل بدرد آمدن از اندوهی :
چو بشنید بهرام گفتار اوی
دلش گشت پیچان ز کردار اوی.فردوسی.
چو از کار رومی بپرداخت شاه
دلش گشت پیچان ز بهر سپاه.فردوسی.
پر از درد شد شه ز تیمار او
دلش گشت پیچان ز کردار او.فردوسی.
چو ویس از درد دل نالید بسیار
ز بس تیمار پیچان گشت چون مار.
فخرالدین اسعد (ویس و رامین).