پیچ پیچان رفتن

«لغت نامه دهخدا»

[رَ تَ] (مص مرکب)(1)رفتن چنانکه مار بر زمین و گاهی تیرتخش (فشفشه) در هوا. عمج. تعمج. نوع. تنعنع. تمایل. تمایح. مسنطل؛ پیچ پیچان رونده که حفظ نفس خود نتواند. سهمٌ عَموج؛ تیر که پیچ پیچان رود. (منتهی الارب).
.
(فرانسوی)
(1) - Biaiser