پیخستن

«لغت نامه دهخدا»

[پَ / پِ خُ / خُ تَ / تِ] (مص مرکب) خستن با پای. به لگد کوفتن. لگدمال کردن. پایمال کردن. پی سپر کردن. پاسپر کردن. بپای خستن. کوفتن بپای و نرم کردن. پیخوستن :
کوفته را کوفتند و سوخته را سوخت
وین تن پیخسته را بقهر بپیخست.کسائی.
|| درمانده کردن. بتعب انداختن :
شادی و بقا بادت وزین بیش نگویم
کاین قافیهء تنگ مرا نیک بپیخست.
عسجدی.