پیداد

«لغت نامه دهخدا»

[پَ / پِ] (ص) پیدا. ظاهر. (برهان) (جهانگیری) :
من یقینم که درین پنجه سال ایچ کسی
درخور نامهء او نامه بکس نفرستاد
بر بساط ملک شرق ازو فاضل تر
کس بننشست و کسی کرد نتاند پیداد.(1)
فرخی.
اما گمان نمیکنم درست باشد.
(1) - ن ل: نداند...؛ نتاند بیداد.