پیرایه سنج

«لغت نامه دهخدا»

[را یَ / یِ سَ] (نف مرکب)که پیرایه سنجد. که زیور و زیب سنجد :
بآیین آن مهد پیرایه سنج
فرستاد چندین شتر بار گنج.نظامی.
جهاندار کان دید بگشاد گنج
بخروارها گشت پیرایه سنج.نظامی.
جوانمردی باغ پیرایه سنج
شود مفلس از کیمیایی گنج.نظامی.