پیر میخانه

«لغت نامه دهخدا»

[رِ مَ / مِ نَ / نِ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) پیر میکده :
پیر میخانه همی خواند معمائی دوش
از خط جام که فرجام چه خواهد بودن.
حافظ.