پی سوز

«لغت نامه دهخدا»

(نف مرکب) سوزندهء پی (پیه). || (اِ مرکب) پیه سوز. چراغی که در آن چربی (پیه) و فتیله بکار برند. قسمی چراغ. جنسی از شمع که در آن پیه سوزند :
عدوی تو پیوسته دلسوز باد
چو پی سوز اندر دلش سوز باد.
(از شرفنامه).
رجوع به پیه سوز شود.