پیشه

«لغت نامه دهخدا»

[شَ / شِ] (اِ) رسنی باشد که آنرا از لیف خرما تابند. (برهان). || قسمی از نی که شبانان نوازند و آنرا توتک خوانند. (برهان)(1). و ظاهراً درین معنی مصحف نیشه، نی چه است. یَراع. (السامی) :
با تاج خسروی چه کنی از گیا کلاه
با ساز باربد چه کنی پیشهء(2) شبان.
خاقانی (از جهانگیری).
زآن نی که از آن پیشه(3) کنی ناید جلاب.
خاقانی (از آنندراج).
(1) - Flute. (2) - در دیوان خاقانی چ عبدالرسولی ص318: «نیشه»، و همان صحیح است.
(3) - ایضاً در دیوان ص58 آمده: «نیزه»، و در حاشیه: «نیشه».