پیشه گر

«لغت نامه دهخدا»

[شَ / شِ گَ] (ص مرکب)پیشه ور. پیشه کار :
عقل قوت گیرد از عقل دگر
پیشه ور کامل شود از پیشه گر.مولوی.
رجوع به پیشه ور شود.