پیشین گه

«لغت نامه دهخدا»

[گَهْ] (اِ مرکب) پیشین گاه. وقت نماز ظهر. ج، پیشین گهان :
ز پیشین گهان تا نماز دگر
بمیدان نشد رزم ساز دگر.
نظامی (از آنندراج).