«لغت نامه دهخدا»
[پَ / پِ تَ] (مص مرکب)داشتن مطلبی تبلیغ را بوسیلهء کسی بثالثی: بنده بطارم نشیند و پیغامی که دارد بزبان معتمدی بمجلس عالی فرستد. (تاریخ بیهقی). || حامل واسطهء سخنی یا مطلبی بودن از کسی برای دیگری.