پیکارگاه

«لغت نامه دهخدا»

[پَ / پِ] (اِ مرکب) میدان جنگ. جنگ جای. پیکارگه. حربگاه. رزمگاه :
سه راه است از ایدر بدان بارگاه
که ارجاسپ خواندش به پیکارگاه.فردوسی.
دوزخی شد عرصهء پیکارگاه
که در آن پیکارگه خنجر کشید.مسعودسعد.