پیکارگر

«لغت نامه دهخدا»

[پَ / پِ گَ] (ص مرکب)پیکارکننده. پیکارجوی. (آنندراج). مبارز. جنگی :
چنین پاسخ آورد پیکارگر
که ای پهلوانان با نام و فر.فردوسی.
که پیکارگرْشان سپهبد شده ست
به رزم اندرون دستشان بد شده ست.
فردوسی.