«لغت نامه دهخدا»
[خُ رِ خُ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) آخُرِ خشک. آخری که علوفه در آن نباشد. || آخر بی آب. || مجازاً، جایی که نعمت و رفاه در آن نیست.