تارک نشین

«لغت نامه دهخدا»

[رَ نِ] (نف مرکب) کسی که بتارک جای دارد. بالانشین. بلندپایه. رفیع. والامقام :
زمین را منم تاج تارک نشین
ملرزان مرا تا نلرزد زمین.نظامی.