تاریک شب

«لغت نامه دهخدا»

[شَ] (اِ مرکب) شب تاریک. شب های محاق :
صدر جهان، جهان همه تاریک شب شده ست
ازبهر ما سپیدهء صادق همی دمی.رودکی.
بگوش من آید بتاریک شب
که بگشاید از رنج یک تن دو لب.فردوسی.