تاسه آوردن

«لغت نامه دهخدا»

[سَ / سِ وَ دَ] (مص مرکب) اشتیاق یافتن به شهر و کشور هنگام غربت :
چون فراق آن دو نور بی ثبات
تاسه آوردت گشادی چشمهات.مولوی.
رجوع به تاسه شود.