تاوستن

«لغت نامه دهخدا»

[وَ / وِ تَ] (مص) مقاومت کردن :
عدوی تو تنست ای دل حذر کن
نتاوی با کس ار با او نتاوستی.
ناصرخسرو (دیوان ص473).