تاینگو

«لغت نامه دهخدا»

[ ] (اِخ) تاینگوطراز. طاینگوطراز. تینگو. از نزدیکان دربار گورخان ختای و سپهدار لشکر وی در جنگ با سلطان محمد خوارزمشاه است (بسال 607 ه . ق.). وی در این جنگ زخمی و اسیر گشت و به امر سلطان کشته شد. تاینگو، «خان ترکان»، دختر مبارکخواجه را بزنی گرفت و حشمتی فراوان داشت. امام شمس الدین منصوربن محمد اوزجندی در قصیده ای که مطلعش این است:
برخیز که شمعست و شرابست و من و تو
آواز خروس سحری خاست ز هر سو.
ظاهراً(1) صاحب ترجمه را مدح کرده و در آخر گوید:
بستند کمرها و گشادند سراغج
میران خطا جمله بفرمان تینگو.
رجوع به تاریخ گزیده چ ادوارد برون ص529 و جهانگشای جوینی ج2 ص76، 78، 81، 91، 92، 211 و لباب الالباب عوفی چ برون ج1 ص 112، 194، 196، 321، 322، 330، و حبیب السیر چ خیام ج2 ص643 و 644 شود.
(1) - رجوع به لباب الالباب عوفی ج1 ص195 و مخصوصاً ص341 شود.