آداش

«لغت نامه دهخدا»

(ترکی، ص مرکب، اِ مرکب) آتاش. سمیّ. همنام :
گر کار بنامستی از آداشی عمّر
فرزند تو با عمّر بودستی هموار.
ناصرخسرو.
رجوع به آتاش شود.