تأصیه

«لغت نامه دهخدا»

[تَءْ یَ] (ع مص) دشوار گردیدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). تعسر. (اقرب الموارد) (قطر المحیط). ||تأصیهء مرد؛ ارتباک او. (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط).