تألبه

«لغت نامه دهخدا»

[تَءْ لَ بَ] (ع ص، اِ) تأنیث تألب. رجوع به تألب شود. ||یکی تألب، بمعنی درختی کوهی که از آن کمان سازند :
و نحت له عن ارز تألبه
فلقٌ فراع معابل طحل.
امرؤالقیس (از تاج العروس ج1 ص155).
رجوع به تألب شود.