تئوپاتر

«لغت نامه دهخدا»

[تِ ءُ تُ] (اِ)(1) کسی که پدرش خدا است: «بر بعضی سکه های شاهان اشکانیان لفظ «تئوس» خوانده میشود که بیونانی بمعنی خداوندگار است. بر برخی لفظ «تئوپاتر» دیده میشود که بیونانی بمعنی پسر خدا است یا صحیح تر گفته باشیم کسی که پدرش خدا است». (ایران باستان ج3 صص2656-2657).
(1) - Theopator.