«لغت نامه دهخدا»
[تَبْ با] (اِ) جِ تبانی، منسوب به تَبّان. رجوع به تَبّان شود. ||(اِخ) سلسله ای از علما بروزگار سامانیان در غزنه و جز آن. و اول آنان ابوالعباس تبانی حنفی است و ابوصالح تبانی و ابوصادق تبانی و ابوبشر تبانی و ابوطاهر تبانی از این خاندان بوده اند: تبانیان را نام و ایام از امام ابوالعباس تبانی رضی الله عنه برخیزد و وی جد خواجه امام بوصادق تبانی است ادام الله سلامته که امروز عمری بسزا یافته است. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 194).