«لغت نامه دهخدا»
[تَ] (ع مص) توشه دادن کسی را. ||نیک بریدن چیزی را. ||بَتّ یعنی طیلسان دادن کسی را. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء). و منه حدیث علی رضی الله عنه لقنبر: تبتهم؛ ای اعطهم بالبتوت. (منتهی الارب). رجوع به تبتت شود.