تبخاله زدن

«لغت نامه دهخدا»

[تَ لَ / لِ زَ دَ] (مص مرکب)تبخاله افتادن. تبخاله برآوردن. تبخاله دمیدن :
تبخاله زد لبم ز می خضر گوئیا
این آب را به وام ز آتش گرفته است.
صائب (از آنندراج).
رجوع به تبخال و تبخاله و تبخاله افتادن و تبخاله دمیدن و سایر ترکیبات آن شود.