تبرق

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَرْ رُ] (ع مص) آرایش کردن خود را: تبرقت المراه؛ زینت داد آن زن خویش را. (ناظم الاطباء).(1)
(1) - این کلمه در باب تفعل دیده نشد ولی در باب تفعیل به همین معنی آمده است.