تبریر

«لغت نامه دهخدا»

[تَ] (ع مص) تزکیه. (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط). || نسبت دادن کسی را به بِرّ. (قطر المحیط). || غلبه کردن(1). || بواسطهء سخن یا کار مطیع کردن(2). || محقق کردن(3). || آشکار کردن و ظاهر نمودن بیگناهی را(4). (ناظم اطباء).
(1) - در اقرب الموارد و منتهی الارب این معنی در مادهء «تبریر» نیامده است.
(2) - در اقرب الموارد و منتهی الارب این معنی در مادهء «تبریر» نیامده است.
(3) - در اقرب الموارد و منتهی الارب این معنی در مادهء «تبریر» نیامده است.
(4) - در اقرب الموارد و منتهی الارب این معنی در مادهء «تبریر» نیامده است.