تبزل

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَزْ زُ] (ع مص) سوراخ کردن آوند خمر. (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط) (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء). || شکافته شدن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی) (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). تبزل چیزی؛ شکافته شدن آن. (از قطر المحیط) (از اقرب الموارد).
تبزله.
[ تِ زِ لَ ] (ع ص) تِبْزِلَّه. (قطر المحیط) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). تُبَیْزِلَه. (منتهی الارب). تِبزیلَه. (قطر المحیط). مرد کوتاه. (از قطر المحیط) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء).