تب سودا

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بِ سَ / سُو] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) تبی که از مادهء سودا باشد :
بدرد من چرا نادردمندی مبتلا گردد
نیمخواهم تب سودا نصیب دشمنم گردد.
میرمحمد افضل (از آنندراج).