تبن مکی

«لغت نامه دهخدا»

[تِ نِ مَکْ کی] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) رستنی باشد که آن را به عربی اذخر گویند و بهترین آن مکی است و خلال مأمونی همان است. (برهان). رستنی است که بتازی اذخر گویند. (ناظم الاطباء). رجوع به مفردات ابن بیطار ج1 ص15 و لکلرک ج 1 ص34 و اِذْخَر شود.