تپان

«لغت نامه دهخدا»

[تَ] (نف) لرزان. مضطرب. بی آرام :
ز نعره تپان گشت بر چرخ هور
بدیگر جهان جنبش افتاد و شور.
اسدی (گرشاسبنامهء).
|| تپاننده. || (اِ) چکشی که بدان کلوخ را خرد میکنند. (ناظم الاطباء). رجوع به فرهنگ شعوری ج ا ورق 286 ب) شود.