«لغت نامه دهخدا»
[تَ ءُ] (ع مص) حیله و فریب کردن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). تتاءن صید؛ خدعه و فریب دادن آن چنانکه آمدن شکارچی گاه از این طرف و گاه از آن طرف. (قطر المحیط) (از اقرب الموارد). آمدن شکار را گاه از چپ و گاه از راست آن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رجوع به تثاءُن شود.