تتبیب

«لغت نامه دهخدا»

[تَ] (ع مص) هلاک کردن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی) (صراح). هلاک کردن کسی را. (اقرب الموارد) (قطر المحیط) (منتهی الارب). || زیان و هلاکی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). || تباً لک گفتن کسی را. (اقرب الموارد) (قطر المحیط): تباً تتبیباً، بطریق مبالغه است؛ یعنی بسیار هلاکی باد او را. (منتهی الارب).