تتن تتن

«لغت نامه دهخدا»

[تَ تَ تَ تَ] (اِ صوت) نوعی از موازین قدما در تقطیع شعر، بجای تقطیع آن به ارکان عروض معمولی :
بر بحر مضارعست شعرش
طق طاق تتن تتن تتاطق.ناصرخسرو.